پیام ملت– سعید جلیلی طی بیانیه ای پیشنهاد تشکیل دولت سایه را مطرح کرد. او در این بیانیه نوشت: پس از انتخابات سال ۹۲ تلاش شد تا با کمک کارشناسان، صاحب نظران و متخصصین در عرصه های مختلف، با تشکیل کارگروه های تخصصی در حوزه های گوناگون از جمله: فرهنگ، سیاست خارجی، اقتصاد، کشاورزی، مسکن، صنعت، بانکداری، شفافیت و مبارزه با فساد، دیپلماسی اقتصادی، نظام سلامت، ورزش، فضای مجازی و … مشکلات واقعی مردم شناسایی و در گام بعدی نسبت به ارائه راه حل آنها مبتنی بر گفتمان انقلاب اسلامی پاسخ عملیاتی و مناسب تهیه شود.

پیشنهاد سال ۸۴  بار دیگر مطرح شد؛

پیشنهاد دولت سایه هم طرح دست اول اصولگرایان نیست. زیرا این پیشنهاد را برخی چهره‌های اصلاح‌طلبان پس از انتخابات سال ۸۴ مطرح کرده بودند. اما واکنش‌ها نسبت  به آن از سوی اصولگرایان بسیار متفاوت بود.

همان روزها اصولگرایان مدعی شدن که اصلاح‌طلبان قصد دارند با تشکیل دولت سایه، براندازی انجام دهند و آنها را متهم به خیانت کردند. همه این مسائل موجب شد این پیشنهاد اصلاح‌طلبان به دست فراموشی سپرده شود.

با مطرح شدن پیشنهاد دولت در سایه در سال ۸۴ تاکید کرده بودند که زمانی که از عنوان دولت در سایه استفاده می‌شود به این معنی است که  دولت منتخب مردم  که با روش دموکراتیک اکثریت آرا را جلب کرده است، توان مدیریت و اجرای مسائل را ندارد و قدرت واقعی از آن افرادی است که در پشت صحنه در حال تصمیم سازی و القای نظرات خود به نیروهای منتخب و مسئولان رسمی هستند.

با همه این تفاسیر بعد از اینکه سعید جلیلی، ابراهیم رئیسی، ضرغامی و امثال این افراد موضوع دولت در سایه را مطرح می کنند این سوال در ذهن ایجاد می‌شود که این دولت در سایه با آنچه که اصلاح‌طلبان عنوان کرده اند چه تفاوتی دارد؟ آیا دولت در سایه که از سوی اصولگرایان مطرح می‌شود با آن تعریف جامعه دولت سایه در علوم سیاسی که رسانه‌های اصولگرا منتشر کرده بودند، متفاوت است؟

انتهای پیام/ع