• تاریخ: ۱۳۹۸-۱۰-۱۰
  • شناسه خبر: 12367

گفتگو با پرستارنمونه زنجانی

پیام ملّت؛ زینب سودی-هرسال مصادف با میلاد حضرت زینب (س) مراسم تجلیل از پرستاران نیز بر گزار می شود.  در دانشگاه علوم پزشکی زنجان  نیز به همین مناسبت همایش تجلیل از پرستاران نمونه برگزار شد و تعدادی از پرستاران و  منتخبین ...

پیام ملّت؛ زینب سودی-هرسال مصادف با میلاد حضرت زینب (س) مراسم تجلیل از پرستاران نیز بر گزار می شود.  در دانشگاه علوم پزشکی زنجان  نیز به همین مناسبت همایش تجلیل از پرستاران نمونه برگزار شد و تعدادی از پرستاران و  منتخبین گروه های پرستاری بیمارستان های زنجان به پاس خدماتشان مورد تجلیل و قدردانی قرار گرفتند.

پروین شاهین سوپروایزر بیمارستان آیت اله موسوی که یکی از پرستارانی است که در این همایش به عنوان پرستار نمونه انتخاب شد. خانم شاهین دریک گفتگوی کوتاه از علاقه مندی به این حرفه و فراز و نشیب هایش می گوید.

خودتان را معرفی کنید و بفرمایید که چرا این رشته را انتخاب کردید؟

پروین شاهین  هستم متولد ۱۳۴۸ که در سال ۱۳۶۶ وارد دانشگاه تبریزشدم و این رشته را آغاز کردم.۲۸ سال است که در این حرفه مشغولم و در حال حاضر هم سوپروایزر بیمارستان آموزشی درمانی آیت اله موسوی هستم.

راستش من اول این رشته را با علاقه انتخاب نکردم و جزء  چند رشته  انتخابی ام در دانشگاه بود ولی بعدها در دانشگاه مربی های با انگیزه ای داشتم و همه آنها پرستارانی بودند که با عشق کار می کردند و انگیزه واقعی را آنها در من ایجاد کردند. وقتی فراغ التحصیل شدم و به زنجان برگشتم حدوداً ۱۰ سال در بیمارستان شفیعیه زنجان در ICU کارکردم .بخشICU  آنجا هم تازه افتتاح شده بود و ما هم جزء اولین پرستارهای آنجا بودیم که کم کم در همان دوره انگیزه و علاقه کار در من ایجاد شد و باعث شد که این شغل را دوست داشته باشم.

از نظر شما ویژگی های یک پرستار نمونه چیست؟

پرستار در مرحله اول باید به رشته اش علاقه داشته باشد و بعد دانش این رشته را کسب کند .پرستاری علاوه بر دانش مهارت هم هست و پرستار مدام باید در پی ارتقاء دانش خود باشد و مدام در حال مطالعه  و کسب مهارت های مورد نیاز این رشته باشد. من به آموزش خیلی اعتقاد دارم که باید از دانشکده های ما درست شود. پرستارهای  جوان ما باید هم باسواد باشند و هم از نظر کاری مهارت داشته باشند. من احساس میکنم یک مقدار در زمینه آموزش افت داریم شاید دانشگاه ها انگیزه ندارند و شاید مربی ها و اساتید خوب آموزش نمی دهند. واقعا آموزش و مهارت باید اول در دانشکده های پرستاری باید صورت بگیرد و بعد در محیط کار بتوانند آنها را به کار بگیرند. ولی تا علاقه نباشد نمی توانند به دنبال کسب مهارت ها و دانش لازم باشند و به مردم و به جامعه خدمت کنند.

اگر پرستار نمی شدید چه شغلی را انتخاب می کردید؟

من اگر پرستار نبودم  خیلی دوست داشتم دبیر ادبیات بشوم ولی الان کارم را دوست دارم و تقریباً درآستانه بازنشستگی هستم ولی با تمام مشکلاتی که این کار دارد به آن علاقه دارم. واقعیت این است که در این حرفه آدم می تواند به خانواده اش هم بهتر خدمت کند. در حال حاضر مادر خودم مریض است و من با عشق به او رسیدگی می کنم و فکر می کنم اگر این دانش و این علم را نداشتم در خدمت  کردن به عزیزانم هم درمانده بودم. اصلا به نظر من در هر خانواده باید یک پرستار باشد که هم بتواند به خانواده اش خدمت کند و هم به مردم جامعه . چون بیماری که وارد بیمارستان می شود درد و غم و آلام زیادی همراهش هست  و نیاز به کمک ما دارد و ما باید از همه نیروی خود استفاده کنیم  و تا جایی که می توانیم درد و غم و رنج آن مریض و همینطور همراهان آن را کم کنیم. چون همانطور که مریض نیاز به حضور پرستار و ارائه خدمات ما دارد همراه او هم به همان اندازه نیازمند کمک ما است.

فکر می کنید بعد از بازنشستگی دلتنگ کارتان بشوید؟

رشته ما و کار  ما با فرسایش زیادی همراه است و  خود من  به دنبال کار در بخش های ویژه دچار بیماری های تنفسی شده ام و شاید دیگر نتوانم کار کنم ولی به هرحال ۳۰ سال  کار و تجربه کم نیست .حتما دلتنگ می شوم. ولی به هرحال در یک مرحله ای از زندگی آدم نیاز به استراحت دارد.

بدترین و بهترین خاطره شما در این چند سال چیست؟

بدترین خاطرات من مربوط به بیماران بدحالی  است که در ICU بودند و در موقع CPR ناراحتی خانواده شان من راهم ناراحت می کرد. با اینکه ICU  برای من کسب تجربه زیادی داشت ولی به همان اندازه هم در روان من تأثیر گذاشت.

و خاطرات خوب من برای زمانیست که یک مریض بد حالی دو ماه سه ماه  یا حتی شش ماه روی تخت ICU  بود ولی با زحمات پزشکان و پرستاران و البته کمک خدا حالش خوب شد و الان هم زندگی خوبی دارد و هروقت هم ما را می بیند ابراز لطف می کند. این لحظات برای ما خیلی شیرین است ولی بدنرین لحظات ما زمانیست که کاری از دست ما برای مریضی بر نمیاید و او را از دست می دهیم.

خانواده شما در ارتباط با شغل شما چه بر خوردی داشتند؟آیا همراه شما بودند؟

بله. پدر من فرهنگی بود و اول که در رشته پرستاری قبول شده بودم دلهره داشت و می گفت بهتر بود رشته های دیگری مثل معلمی را انتخاب میکردی . ولی بعدها که کار کردم همسرم و پسرم و مادر و پدرم و همه خانواده ام دوست داشتند و می توانم بگویم که به من افتخار می کنند.

مهم ترین مشکلاتی که  پرستاران با آن مواجه اند چیست؟

شیفت های سنگین و کمبود نیرو مهم ترین مشکل ما است و همینطور از نظر مالی پرستاران در وضع خوبی نیستند. خیلی از  پرستاران جوان ما با توجه به میزان کار و دریافتی خود و همینطور وضعیت گرانی و مشکلات اقتصادی، مسکن ندارند و برخی از نیروهای با تجربه و با دانش ما بعد از مدتی ترک کار دوباره نمی توانند به محل کار برگردند و در خانه مانده اند. هرچند بازار کار  برای پرستار زیاد است ولی به هرحال آنها هم آسیب می بینند. اگر پرستارها از نظر مالی تأمین باشند ومعوقات حقوق نداشته باشند همینطور  مرخصی های دوره ای  و امکانات رفاهی داشته باشند و حداقل در طی سال یکبار بتوانند از امکانات تفریحی و رفاهی در شهرهای مختلف استفاده کنند خیلی در ارائه خدماتشان تأثیر گذار خواهد بود. آرزوی من اینست که پرستاران از نظر شغلی به جایگاه و مرتبه خودشان برسند و در صبر و شکیبایی همانند حضرت زینب (س) باشند و ایشان را سرمشق کار خود قرار دهند.

نام:

ایمیل:

نظر:

لطفا توجه داشته باشید: نظر شما پس از تایید توسط مدیر سایت نمایش داده خواهد شد و نیازی به ارسال مجدد نظر شما نیست